"เขาชนไก่" โจทย์(ง่าย)ดี แต่คำตอบแย่!

หากใครเป็นคนที่ผ่านการเป็นนักศึกษาวิชาทหารฯ มาก่อน เชื่อแน่ว่าส่วนใหญ่จะต้องบอกเหมือนๆ กันว่า ช่วงระยะเวลาของการฝึกภาคสนามในปีสุดท้ายนั่นแหละที่ถือได้ว่าเป็นแบบทดสอบของชีวิตซึ่งเต็มไปด้วยความยากลำบากที่สุดที่แลกมาซึ่งความน่าประทับใจ

โดยมีสถานที่ที่เหล่าเด็กเรียน รด.ส่วนหนึ่งจะต้องรู้จักกันดีก็คือ "เขาชนไก่" ที่รองรับทั้งหยาดเหงื่อ น้ำตา รอยยิ้ม น้ำใจ ความประทับใจ ของ รด.รุ่นแล้วรุ่นเล่า และที่แห่งนี้เองที่ได้กลายเป็นวัตถุดิบให้ทีมผู้ผลิตหนังเรื่อง "กั๊กกะกาวน์" โดยมีนักศึกษาคณะวารสารศาสตร์ฯ จากรั้วเหลืองแดง "นิหน่า สุฐิตา" สวมหัวโขนเป็นโปรดิวเซอร์ ขณะที่ "วิฑิต คำสระแก้ว" นั่งเก้าอี้ผู้กำกับนำเอามาปรุงเป็นหนังไทยเรื่อง "เขาชนไก่"

เด็กชายวัย 16 "หน่อย" (แชมป์วศิษฎ์ ผ่องโสภา) ลูกชายคนเล็กของผู้ตรวจราชการแผ่นดิน ตลอดระยะเวลาของการเกิดมาดูโลกกว่า 16 ปีของเขาแทบจะมี "เพื่อน" ที่นับจำนวนได้อันเนื่องมาจากการย้ายที่อยู่บ่อยๆ ทำให้เขาไม่สามารถจะผูกมิตรกับใครได้อย่างจริงๆ จังๆ จวบจนกระทั่งสองเท้าได้ก้าวเข้ามาเรียนที่โรงเรียนทรัพย์มณีในชั้น ม.6 นั่นเองที่เขาได้มีโอกาสรู้จักกับเพื่อนใหม่ 9 คนที่มีลักษณะและบุคลิกที่แตกต่างกันไป

"ปืน" หนุ่มสำอางขี้หลี, "พอลล่า" เพื่อนหนุ่มหัวใจสาว, "เก้ง-ก้าง" แฝดนรกคู่ป่วน, "มด" เพื่อนร่างท้วมอารมณ์ดี, "สมนึก" ที่เคารพเรื่องวิญญาณและสิ่งลี้ลับ, "บุญรอด" ผู้ขี้โม้, "อิฐ" ผู้เงียบขรึมแต่ห้าว และ "บ็อบ" ที่ไม่เคยยอมใคร

ม.6 นอกจากจะเป็นการเรียนในปีสุดท้ายของชีวิตการเป็นนักเรียนระดับมัธยม(ปลาย)แล้ว ยังเป็นปีสุดท้ายที่พวกเขาและเพื่อนๆ จะได้สวมเครื่องแบบเป็นนักศึกษาวิชาทหารรักษาดินแดน (รด.) โดยมี "เขาชนไก่" สถานที่ฝึกภาคสนามเป็นด่านทดสอบ

ช่วงระยะเวลา 5 วัน 4 ภายนอกจากการฝึกภาคสนามอย่างหนักเพื่อฝ่าด่านทดสอบด้วยกำลังกายต่างๆ ภายใต้การควบคุมการฝึกของจ่าไท(สรพงศ์ ชาตรี) ครูฝึกสุดโหดประจำกองร้อยแล้ว ด้วยความหลากหลายชีวิตที่มากไปด้วยนิสัยของเด็กจากโรงเรียนต่างๆ นั่นเองที่ได้ชักนำให้หน่อยและเพื่อนๆ ของเขาต้องเดินทางเข้าสู่แบบทดสอบทางด้านกำลังใจเพื่อพิสูจน์ถึงความเป็น "เพื่อนแท้ - เพื่อนตาย" และคำว่า "มิตรภาพ" อันเนื่องมาจากเหตุการณ์ที่บานปลายมาจากจุดเริ่มต้นในการลุกขึ้นมาปกป้อง "หน่อย" ของเพื่อนผู้ใจร้อนอย่าง "อิฐ" ซึ่งถูก รด.จากโรงเรียนช่างกลกลั่นแกล้ง...

จะว่าไปแล้วทุกสิ่งทุกอย่างในความหลากลายเรื่องราวของความเป็นสถานที่ฝึก รด.อย่าง "เขาชนไก่" นั้นถือได้ว่าเป็น "วัตถุดิบ" ที่เป็น "จุดร่วม" ชั้นดีทีเดียวในการที่จะนำมาปรุงเป็นอาหารสักจานหนึ่งที่ต้องการรสชาติ ในทุกๆ รูปแบบ ซึ่งน่าปรบมือให้กับทีมผู้สร้างของหนังเรื่องนี้ในการเลือกเฟ้นหา แต่เรื่องที่น่าเศร้าและน่าเสียดายเป็นอย่างยิ่งก็คืออาหารจานที่ถูกปรุงออกมานี้กลับไม่มีรสชาติอะไรโดดเด่นให้น่าพูดถึงเอาเสียเลย

หนำซ้ำยังเข้าขั้นจืดชืดเสียด้วยซ้ำ ทั้งๆ ที่โจทย์ของ "เขาชนไก่" เองก็ไม่ได้มีความสลับซับซ้อนอะไรมากมาย มีกำลังใจเป็นตัวตั้ง สถานการณ์ร้ายคือเครื่องพิสูจน์ ผลลัพธ์ที่เรียกกันว่า เพื่อนแท้ มิตรภาพ และความประทับใจ แต่ก็น่าแปลกที่หนังกลับทำได้เข้าไปเฉียดๆ เท่านั้น อันเนื่องมาจากการดำเนินเรื่องซึ่งค่อนข้างจะเป็นไปอย่างเนิบนาบแทบจะไม่สร้างแรงจูงใจให้เกิดอาการความอยากจะติดตาม ขณะที่เงื่อนไขต่างๆ ที่ถูกสร้างขึ้นมาในแต่ละองค์ประกอบ ทั้ง นิสัยของเพื่อนๆ ในกลุ่มที่แตกต่างกันไป(เกือบจะไม่มีส่วนร่วม), ความน่ารักของลูกสาวจ่าพยาบาลอย่างน้องจิ๊บ(ก้อยรัชวิน วงศ์วิริยะ) พฤติกรรมของ รด.ช่างกล ครูฝึกจอมโหด(แต่ใจดี) ตลอดจนมุกตลกประเภท "มุกควาย" ต่างๆ เหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่ถูกเซ็ตขึ้นมาอย่างแข็งๆ ไม่มีชั้นเชิง

ที่สำคัญคือไม่ทิ้ง "ช่องว่าง" ให้อารมณ์ของตัวละครหรือเหตุผลของความเป็นจริงนำพาให้เกิดสถานการณ์ต่างๆ ขึ้นกระทั่งเดาได้ไม่ยากเลยว่าเหตุการณ์หรืออารมณ์ที่เกิดขึ้นของแต่ละฉาก แต่ละตัวละครที่ออกมาจะเป็นอย่างไรต่อไป? หรือต้องการอะไร?

ผลที่ออกมาก็คือ มุกตลกหลายๆ มุก ที่ตลกบ้างไม่ตลกบ้าง(ส่วนใหญ่เป็นไปในลักษณะหลังมากกว่า) ความโหดของการฝึกที่ไม่ชวนให้เอาใจช่วย ความกดดันที่เบาโหวง รวมถึงความประทับใจ ความผูกพันธ์ในความเป็นเพื่อนตายที่เป็นไปอย่างหละหลวมไม่ชวนให้เชื่อ ซึ่งไม่ได้แตกต่างอะไรไปจากงานชิ้นแรกของพวกเขาและเธออย่าง "กั๊กกะกาวน์" (ที่ถูกขยายจากหนังสั้นให้ยาวกระทั่งทำให้รายละเอียดของการตอบโจทย์ที่ตั้งไว้เต็มไปด้วย "น้ำ" มากกว่า "สาระ" ที่ตรงประเด็น) สักเท่าไหร่

กลายเป็นว่าที่ตรงจุด ซึ่ง ตลก ตื่นเต้น สร้างอารมณ์ร่วมให้กับคนที่(เคย)เรียน รด.อยากเข้าไปดูที่ตอบโจทย์ได้ตรงและชัดเจนมากที่สุดของ "เขาชนไก่" ก็คือ...

หนังตัวอย่างที่ตัดออกมาในตอนแรกนั่นเอง