เรื่องนี้เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาดิฉัน เป็นเรื่องที่สยดสยอง จนยากที่จะลืมได้ แม้เหตุการณ์นั้นๆ ได้ผ่านล่วงเลยมานานเกือบถึง 30 ปีแล้วก็ตาม แต่ทว่าก็เหมือนกับเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้เอง
ก่อนอื่นดิฉันต้องกราบขออภัยญาติๆ และทายาทของผู้เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ครั้งนี้ที่นำเอาชื่อจริงของท่าน และเหตุการณ์จริงมาเล่า ณ ที่นี้ แต่ทั้งนี้ก็เพื่อเป็นการเทิดทูนวีรกรรมของทุกท่าน และกระตุ้นเตือนความทรงจำของคนไทยรุ่นหลังๆ หรือแม้แต่รุ่นเดียวกันให้ระลึกถึงคุณงามความดีของท่าน เพราะหากไม่ มีพวกท่านแล้ว พวกเราก็คงไม่มีผืนดินที่จะอยู่อย่างสงบ ตราบจนถึงทุกวันนี้อย่างแน่นอน
เรื่องเกิดขึ้นเมื่อประมาณปี 2523 ขณะนั้นประเทศไทยกำลังมีนโยบายในการปราบปรามผู้ก่อ การร้ายคอมมิวนิสต์ (ผกค.) ที่กำลังคุกคามประเทศไทยอย่างหนัก โดย พลเอกเปรม ติณสูลานนท์ นายกรัฐมนตรี ขณะนั้น มีนโยบายปราบปราม ผกค. ที่เรียกว่า นโยบาย66/23 ด้วยการให้เจ้าหน้าที่พลเรือน ตำรวจ ทหาร ซึ่งมีหน้าที่ปราบปราม ผกค. เปลี่ยนวิธีการปราบปราม เสียใหม่ด้วยการนำวิธีการปรับทุกข์ ผูกมิตร แบบที่ ผกค.เอามาใช้ในการเข้าถึงประชาชน ดึงเอาประชาชน ไปเป็นพวกได้อย่างสำเร็จงดงามโดยไม่ต้องลงทุนมากมายอะไร
งานนี้กองอำนวยการปราบปรามป้องกันผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสต์ (กอ.รมน.) ให้เกียรติดิฉันทำหน้าที่เป็น ผู้ประสานงานระหว่างสื่อมวลชนกับทางราชการ และประชาชน เพื่อนำเสนอข่าวสารที่เปิดเผยได้ ให้ถูกต้อง และเป็นไปในทิศทางเดียวกัน เพื่อให้เกิดทัศนคติร่วมกันในการประสานความเข้าใจเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน และ อยู่ร่วมกันด้วยสันติสุข ด้วยความเป็นมิตร มีความรัก ความผูกพัน เลิกเข่นฆ่าประหัตประหารกันและกัน
ดิฉันเองถูกพ่อสอนให้เป็นคนรักชาติสูง และเสีย สละชีวิตเพื่อประเทศชาติได้ จึงยอมรับงานนี้ แม้ว่าจะเป็นการเสี่ยงภัยเกินตัวที่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างดิฉันในเวลานั้นจะเข้ามาทำหน้าที่นี้
พื้นที่ซึ่งดิฉันรับผิดชอบก็คือ พื้นที่ในเขตกองทัพภาคที่ 2 หรือพื้นที่ภาคอีสานทั้งหมด กองทัพภาคที่ 2 ส่วนหน้า มีกองบัญชาการอยู่ที่จังหวัดสกลนคร สำหรับบุคคลที่เป็นแกนนำคนสำคัญในการทำหน้าที่ระดับมันสมองของการปฏิบัติงานครั้งนี้ (จนได้รับพระราชทานเหรียญให้เป็นอัศวิน) ในส่วนทหารคือพล.ต.ลักษณ์ สาลิคุปต์ รองแม่ทัพภาคที่ 2 , พ.อ. ( พิเศษ)จรวย นิ่มดิษฐ์, พ.อ. (พิเศษ) เสงี่ยม รัตนสิมากร และ พ.ท. ชัยพร แตงฉ่ำ
ดังได้กล่าวข้างต้นแล้วว่า นโยบายที่ 66/23 ของ พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์ ก็คือการให้ผกค.นำอาวุธ ประจำกายออกมามอบตัวต่อทางราชการ และกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดี ซึ่งทางราช การก็จะมอบเงินค่าอาวุธที่นำออกมามอบตัวเป็นรางวัล เป็นทุนในการดำเนินชีวิตต่อไปในวันข้างหน้า พร้อมทั้งมอบที่ดินให้ ทำมาหากิน ให้ความช่วยเหลือต่างๆจนสามารถอยู่ร่วมกับทุกคนในสังคม ในหมู่บ้านได้อย่างสันติสุข เช่นเดียว กับคนทั่วๆไป เพราะตามปกติแล้ว พวก ผกค. มีอุดมการณ์รักชาติเช่นเดียวกับพวกเรา แต่ทว่าด้วยอวิชชา ความรู้ไม่จริง จึงเห็นผิดเป็นชอบ
เมื่อภารกิจนี้สำเร็จลงด้วยดี ทางการจึงได้จัดงาน วันเสียงปืนดับ ที่อำเภอดงหลวง จังหวัดมุกดาหาร (อำเภอดงหลวง จังหวัดนครพนม ในขณะนั้น)เป็นที่ฮือฮากันมาก เพราะเป็นการจัดครั้งที่ 2 ซึ่งมีระยะห่าง จากการจัดครั้งแรกไม่ถึงเดือน ชาติพันธมิตรจากนานาประเทศ และข้า ราชการระดับสูงฝ่ายต่างๆของประเทศต่างก็หลั่งไหลเดินทางมาร่วมงานนี้เป็นจำนวนมาก
ทางกองทัพภาคที่ 2 ส่วนหน้า ได้ระดมทุกฝ่ายที่ เกี่ยวข้องเตรียมงานกันล่วงหน้าอย่างเต็มที่ โดยเฉพาะ ด้านการประชาสัมพันธ์ มีการซักซ้อมเป็นอย่างดี โดยก่อนงานเริ่ม 2 วัน คณะบุคคลซึ่งเป็นกลไกสำคัญของ งาน ได้เดินทางมายังกองทัพภาคที่ 2 ค่ายสุรนารี จังหวัดนครราชสีมา เรียกประชุมคณะทำงานฝ่ายต่างๆที่รับผิดชอบ เพื่อซักซ้อมความเข้าใจและป้องกันการผิดพลาด และกำหนดออกเดินทางไปเตรียมงานที่ ดงหลวง ในเวลา 08.00 น.ของวันรุ่งขึ้น โดยคณะเตรียมงานระดับสำคัญที่จะต้องเดินทางไป ประกอบด้วยบุคคลสำคัญทั้งสิ้น ได้แก่ พล.ต. ลักษณ์ ซึ่งเป็นหัวหน้า พ.อ.(พิเศษ)จรวย, พ.อ.(พิเศษ)เสงี่ยม, พ.ท.ชัยพร และฝ่ายต่างๆรวม 7 นายและดิฉันด้วย
เช้าวันนั้น เมื่อดิฉันไปถึงบริเวณหัวทะเล เพื่อไป ขึ้นเครื่องตามเวลาที่นัดหมาย ก็ปรากฏว่าเฮลิคอปเตอร์ลำที่ดิฉันต้องโดยสารไปนั้นได้เหินบินขึ้นสู่ท้องฟ้าไปแล้ว ขณะที่ดิฉันกำลังงงว่าจะทำอย่างไรต่อไปนั้นทันใดก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน!! เฮลิคอปเตอร์ลำ นั้นเกิดระเบิดขึ้นบนท้องฟ้าดังสนั่น ดิฉันตกตะลึง พรึงเพริด ยืนตัวแข็ง ช็อกอยู่กับภาพที่เห็นอย่างไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัวมาก่อนนั่นเอง
สิ้นเสียงระเบิด ดิฉันได้เห็นภาพนายทหารคือ พ.ท.ชัยพร แตงฉ่ำ หัวหน้าฝ่ายประชา สัมพันธ์กองทัพภาคที่ 2 ตกออกมาแหวกว่ายอากาศข้างนอก โดยไม่ มีร่ม และ พ.อ.เสงี่ยม ก็เช่นกัน แหวกว่ายอากาศ ตก ลงมาสู่พื้นดิน ทั้งสองมีสภาพศพที่ครบถ้วน ดูดี เพียงแค่คอ และส่วนต่างๆแตกหักเท่านั้น ตรงกันข้ามกับอีก 5 ศพที่ระเบิดกลางอากาศ ร่างกายแหลกละเอียดจนไม่ ทราบว่าชิ้นส่วนใดเป็นของใครบ้าง ปะปนกันไหม้เกรียม ดูไม่ออก แยกแยะไม่ได้
เจ้าหน้าที่ภาคพื้นดินเล่าให้ดิฉันและคนอื่นๆฟังว่า เพราะมีการเปลี่ยนเวลาการเดินทางใหม่ให้เร็วขึ้น แต่ดิฉันไม่ได้รับแจ้งให้ทราบล่วงหน้าจึงมาช้า ทำให้ พ.อ.(พิเศษ)เสงี่ยม รอด้วยความกระสับกระส่ายข้างเฮลิคอปเตอร์ที่ติดเครื่องรอไว้แล้ว จนต้องเรียก พ.ท.ชัยพร ซึ่งต้องขึ้นอีกลำหนึ่งมานั่งเก้าอี้ว่างแทนดิฉัน จนเกิด เหตุการณ์สยดสยองดังกล่าวขึ้น
สิ่งที่เกิดขึ้นนั้น ดิฉันเชื่อว่าส่วนหนึ่งมาจากกฎแห่ง กรรม เพราะพวกทหารที่สกลนครเล่าให้ฟังว่า บรรดานายทหารรุ่นพี่ๆเหล่านี้ต่างชอบดื่มสุรากันมาก เนื่อง จากการห่างครอบครัวเป็นเวลานานๆทำให้คิดถึงลูกเมียทางบ้าน จึงต้องระงับด้วยการดื่ม โดยเฉพาะ พ.อ.เสงี่ยมชอบดื่มมาก เพราะเหล้าอุของนครพนมขึ้นชื่อว่าเป็นเหล้าพื้นเมืองที่มีรสชาติอร่อยกลมกล่อมมากที่สุด และเมาได้นานถึง 3 วัน ในช่วงเวลานั้น อาหารที่จะมาทำเป็นกับแกล้มก็หายาก ลูกพี่จึงสั่งให้ลูกน้อง หากับแกล้มให้ด้วยการทำไก่อบฟางโดยเอาไก่เป็นๆยัดใส่ลงในปี๊ป ตามด้วยฟาง ก่อนจะเอาฟางมาสุมไฟรอบๆปี๊ปอีกทีหนึ่ง เผาไปจนกว่าไก่จะสุก นอกจากนั้น ยังสั่งให้ลูกน้องไปยิงสัตว์ป่า และเอาไฟฟ้าไประเบิด ปลาในหนองหาร มาทำเป็นกับแกล้มอยู่บ่อยๆ
ด้วยเหตุนี้กระมัง ทั้ง 7 คนจึงต้องมาร่วมบุพกรรมตายหมู่ด้วยกันทั้งหมด และเหตุที่ดิฉันรอดพ้นความตายมาได้อย่างปาฏิหาริย์ ก็เพราะไม่เคยร่วม บุพกรรมฆ่าสัตว์ตัดชีวิตกับ 7 นายนั้นมาก่อนเลย
ก่อนอื่นดิฉันต้องกราบขออภัยญาติๆ และทายาทของผู้เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ครั้งนี้ที่นำเอาชื่อจริงของท่าน และเหตุการณ์จริงมาเล่า ณ ที่นี้ แต่ทั้งนี้ก็เพื่อเป็นการเทิดทูนวีรกรรมของทุกท่าน และกระตุ้นเตือนความทรงจำของคนไทยรุ่นหลังๆ หรือแม้แต่รุ่นเดียวกันให้ระลึกถึงคุณงามความดีของท่าน เพราะหากไม่ มีพวกท่านแล้ว พวกเราก็คงไม่มีผืนดินที่จะอยู่อย่างสงบ ตราบจนถึงทุกวันนี้อย่างแน่นอน
เรื่องเกิดขึ้นเมื่อประมาณปี 2523 ขณะนั้นประเทศไทยกำลังมีนโยบายในการปราบปรามผู้ก่อ การร้ายคอมมิวนิสต์ (ผกค.) ที่กำลังคุกคามประเทศไทยอย่างหนัก โดย พลเอกเปรม ติณสูลานนท์ นายกรัฐมนตรี ขณะนั้น มีนโยบายปราบปราม ผกค. ที่เรียกว่า นโยบาย66/23 ด้วยการให้เจ้าหน้าที่พลเรือน ตำรวจ ทหาร ซึ่งมีหน้าที่ปราบปราม ผกค. เปลี่ยนวิธีการปราบปราม เสียใหม่ด้วยการนำวิธีการปรับทุกข์ ผูกมิตร แบบที่ ผกค.เอามาใช้ในการเข้าถึงประชาชน ดึงเอาประชาชน ไปเป็นพวกได้อย่างสำเร็จงดงามโดยไม่ต้องลงทุนมากมายอะไร
งานนี้กองอำนวยการปราบปรามป้องกันผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสต์ (กอ.รมน.) ให้เกียรติดิฉันทำหน้าที่เป็น ผู้ประสานงานระหว่างสื่อมวลชนกับทางราชการ และประชาชน เพื่อนำเสนอข่าวสารที่เปิดเผยได้ ให้ถูกต้อง และเป็นไปในทิศทางเดียวกัน เพื่อให้เกิดทัศนคติร่วมกันในการประสานความเข้าใจเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน และ อยู่ร่วมกันด้วยสันติสุข ด้วยความเป็นมิตร มีความรัก ความผูกพัน เลิกเข่นฆ่าประหัตประหารกันและกัน
ดิฉันเองถูกพ่อสอนให้เป็นคนรักชาติสูง และเสีย สละชีวิตเพื่อประเทศชาติได้ จึงยอมรับงานนี้ แม้ว่าจะเป็นการเสี่ยงภัยเกินตัวที่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างดิฉันในเวลานั้นจะเข้ามาทำหน้าที่นี้
พื้นที่ซึ่งดิฉันรับผิดชอบก็คือ พื้นที่ในเขตกองทัพภาคที่ 2 หรือพื้นที่ภาคอีสานทั้งหมด กองทัพภาคที่ 2 ส่วนหน้า มีกองบัญชาการอยู่ที่จังหวัดสกลนคร สำหรับบุคคลที่เป็นแกนนำคนสำคัญในการทำหน้าที่ระดับมันสมองของการปฏิบัติงานครั้งนี้ (จนได้รับพระราชทานเหรียญให้เป็นอัศวิน) ในส่วนทหารคือพล.ต.ลักษณ์ สาลิคุปต์ รองแม่ทัพภาคที่ 2 , พ.อ. ( พิเศษ)จรวย นิ่มดิษฐ์, พ.อ. (พิเศษ) เสงี่ยม รัตนสิมากร และ พ.ท. ชัยพร แตงฉ่ำ
ดังได้กล่าวข้างต้นแล้วว่า นโยบายที่ 66/23 ของ พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์ ก็คือการให้ผกค.นำอาวุธ ประจำกายออกมามอบตัวต่อทางราชการ และกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดี ซึ่งทางราช การก็จะมอบเงินค่าอาวุธที่นำออกมามอบตัวเป็นรางวัล เป็นทุนในการดำเนินชีวิตต่อไปในวันข้างหน้า พร้อมทั้งมอบที่ดินให้ ทำมาหากิน ให้ความช่วยเหลือต่างๆจนสามารถอยู่ร่วมกับทุกคนในสังคม ในหมู่บ้านได้อย่างสันติสุข เช่นเดียว กับคนทั่วๆไป เพราะตามปกติแล้ว พวก ผกค. มีอุดมการณ์รักชาติเช่นเดียวกับพวกเรา แต่ทว่าด้วยอวิชชา ความรู้ไม่จริง จึงเห็นผิดเป็นชอบ
เมื่อภารกิจนี้สำเร็จลงด้วยดี ทางการจึงได้จัดงาน วันเสียงปืนดับ ที่อำเภอดงหลวง จังหวัดมุกดาหาร (อำเภอดงหลวง จังหวัดนครพนม ในขณะนั้น)เป็นที่ฮือฮากันมาก เพราะเป็นการจัดครั้งที่ 2 ซึ่งมีระยะห่าง จากการจัดครั้งแรกไม่ถึงเดือน ชาติพันธมิตรจากนานาประเทศ และข้า ราชการระดับสูงฝ่ายต่างๆของประเทศต่างก็หลั่งไหลเดินทางมาร่วมงานนี้เป็นจำนวนมาก
ทางกองทัพภาคที่ 2 ส่วนหน้า ได้ระดมทุกฝ่ายที่ เกี่ยวข้องเตรียมงานกันล่วงหน้าอย่างเต็มที่ โดยเฉพาะ ด้านการประชาสัมพันธ์ มีการซักซ้อมเป็นอย่างดี โดยก่อนงานเริ่ม 2 วัน คณะบุคคลซึ่งเป็นกลไกสำคัญของ งาน ได้เดินทางมายังกองทัพภาคที่ 2 ค่ายสุรนารี จังหวัดนครราชสีมา เรียกประชุมคณะทำงานฝ่ายต่างๆที่รับผิดชอบ เพื่อซักซ้อมความเข้าใจและป้องกันการผิดพลาด และกำหนดออกเดินทางไปเตรียมงานที่ ดงหลวง ในเวลา 08.00 น.ของวันรุ่งขึ้น โดยคณะเตรียมงานระดับสำคัญที่จะต้องเดินทางไป ประกอบด้วยบุคคลสำคัญทั้งสิ้น ได้แก่ พล.ต. ลักษณ์ ซึ่งเป็นหัวหน้า พ.อ.(พิเศษ)จรวย, พ.อ.(พิเศษ)เสงี่ยม, พ.ท.ชัยพร และฝ่ายต่างๆรวม 7 นายและดิฉันด้วย
เช้าวันนั้น เมื่อดิฉันไปถึงบริเวณหัวทะเล เพื่อไป ขึ้นเครื่องตามเวลาที่นัดหมาย ก็ปรากฏว่าเฮลิคอปเตอร์ลำที่ดิฉันต้องโดยสารไปนั้นได้เหินบินขึ้นสู่ท้องฟ้าไปแล้ว ขณะที่ดิฉันกำลังงงว่าจะทำอย่างไรต่อไปนั้นทันใดก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน!! เฮลิคอปเตอร์ลำ นั้นเกิดระเบิดขึ้นบนท้องฟ้าดังสนั่น ดิฉันตกตะลึง พรึงเพริด ยืนตัวแข็ง ช็อกอยู่กับภาพที่เห็นอย่างไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัวมาก่อนนั่นเอง
สิ้นเสียงระเบิด ดิฉันได้เห็นภาพนายทหารคือ พ.ท.ชัยพร แตงฉ่ำ หัวหน้าฝ่ายประชา สัมพันธ์กองทัพภาคที่ 2 ตกออกมาแหวกว่ายอากาศข้างนอก โดยไม่ มีร่ม และ พ.อ.เสงี่ยม ก็เช่นกัน แหวกว่ายอากาศ ตก ลงมาสู่พื้นดิน ทั้งสองมีสภาพศพที่ครบถ้วน ดูดี เพียงแค่คอ และส่วนต่างๆแตกหักเท่านั้น ตรงกันข้ามกับอีก 5 ศพที่ระเบิดกลางอากาศ ร่างกายแหลกละเอียดจนไม่ ทราบว่าชิ้นส่วนใดเป็นของใครบ้าง ปะปนกันไหม้เกรียม ดูไม่ออก แยกแยะไม่ได้
เจ้าหน้าที่ภาคพื้นดินเล่าให้ดิฉันและคนอื่นๆฟังว่า เพราะมีการเปลี่ยนเวลาการเดินทางใหม่ให้เร็วขึ้น แต่ดิฉันไม่ได้รับแจ้งให้ทราบล่วงหน้าจึงมาช้า ทำให้ พ.อ.(พิเศษ)เสงี่ยม รอด้วยความกระสับกระส่ายข้างเฮลิคอปเตอร์ที่ติดเครื่องรอไว้แล้ว จนต้องเรียก พ.ท.ชัยพร ซึ่งต้องขึ้นอีกลำหนึ่งมานั่งเก้าอี้ว่างแทนดิฉัน จนเกิด เหตุการณ์สยดสยองดังกล่าวขึ้น
สิ่งที่เกิดขึ้นนั้น ดิฉันเชื่อว่าส่วนหนึ่งมาจากกฎแห่ง กรรม เพราะพวกทหารที่สกลนครเล่าให้ฟังว่า บรรดานายทหารรุ่นพี่ๆเหล่านี้ต่างชอบดื่มสุรากันมาก เนื่อง จากการห่างครอบครัวเป็นเวลานานๆทำให้คิดถึงลูกเมียทางบ้าน จึงต้องระงับด้วยการดื่ม โดยเฉพาะ พ.อ.เสงี่ยมชอบดื่มมาก เพราะเหล้าอุของนครพนมขึ้นชื่อว่าเป็นเหล้าพื้นเมืองที่มีรสชาติอร่อยกลมกล่อมมากที่สุด และเมาได้นานถึง 3 วัน ในช่วงเวลานั้น อาหารที่จะมาทำเป็นกับแกล้มก็หายาก ลูกพี่จึงสั่งให้ลูกน้อง หากับแกล้มให้ด้วยการทำไก่อบฟางโดยเอาไก่เป็นๆยัดใส่ลงในปี๊ป ตามด้วยฟาง ก่อนจะเอาฟางมาสุมไฟรอบๆปี๊ปอีกทีหนึ่ง เผาไปจนกว่าไก่จะสุก นอกจากนั้น ยังสั่งให้ลูกน้องไปยิงสัตว์ป่า และเอาไฟฟ้าไประเบิด ปลาในหนองหาร มาทำเป็นกับแกล้มอยู่บ่อยๆ
ด้วยเหตุนี้กระมัง ทั้ง 7 คนจึงต้องมาร่วมบุพกรรมตายหมู่ด้วยกันทั้งหมด และเหตุที่ดิฉันรอดพ้นความตายมาได้อย่างปาฏิหาริย์ ก็เพราะไม่เคยร่วม บุพกรรมฆ่าสัตว์ตัดชีวิตกับ 7 นายนั้นมาก่อนเลย